پادشاهی با غلامی عجمی در کشتی نشست وغلام دیگر دریا را ندیده بود ومحنت کشتی نیازموده گریه وزاری در نهاد ولرزه بر اندامش افتاد چندان که ملاطفت کردند ارام نمی گرفت وعیش ملک ازاو منعض بود چاره ندانستند حکیمی در ان کشتی بود ملک را گفت اگر فرمان دهی من او را به طریقی خاموش گردانم گفت غایت لطف و کرم باشدبفرمودتا غلام را به دریا انداختند باری چند غوطه خورد مویش گرفتند وپیش کشتی اوردند به دو دست در سکان کشی اویخت چون برامد گوشه ای بنشست وقرار یافت ملک را عجب امد پرسید در این جه حکمت بود گفت از اول محنت غرقه شدن ناچشیده بود وقدر سلامتی را نمی دانست همچنین قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتاراید
ای که سیر تو را نان جوین خوش ننماید
معشوق من است انکه به نزدیک تو زشت است
حوران بهشتی را دوزخ بوداعراف
از دو زخیان پرس که اعراف بهشت است
فرق است میان انکه یارش در بر
تا انکه دو چشم انتظارش بردر
سلام
بهتر بود برداشت و تلقی خودت را می نوشتی و با تکیه بر این پند سعدی الرحمه مطلبی که الان مبتلا به جامعه است را تشریع میکردی
سلام عزیزم
ممنون از راهنماییت اما برداشت آزاد بود!
آموزنده :)
دوست دارم مامان جان!